Leoganger Steinberge 2019
Czy da się jeszcze wyżej niż Lamprechtsofen?
Wyprawę zaplanowaliśmy tydzień później niż zazwyczaj, ze względu na duże opady śniegu wiosną, nawet w czerwcu. Wysoki poziom śniegu już nieraz uniemożliwiał nam wejście do wielu jaskiń. Niektóre plateau namiotowe też mogą być pod śniegiem jeżeli przyjedziemy za wcześnie. Po dotarciu do górnej bazy na wysokości 2300 m n. p. m. okazało się, że pokrywa śnieżna jest największa od kilkunastu lat. Mimo dużych ilości śniegu, wszystkie najważniejsze otwory były otwarte, lecz jaskinie były zasilane dużą ilością wody pochodzącej z topniejącego śniegu.
Po ubiegłorocznym połączeniu jaskini CL-3 z Systemem Lamprechtsofen, zdecydowaliśmy, że jest to właściwy moment, aby dokonać pomiarów dokładnej lokalizacji otworów największych jaskiń w naszym rejonie działania, co planowaliśmy już od kilku lat. Pomiary prowadzone były przez trzyosobowy zespół geodetów z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Zostały pomierzone lokalizacje 31 punktów w terenie, z których część odpowiada otworom eksplorowanych dużych jaskiń, a pozostałe są to zastabilizowane punkty bazowe, używane w trakcie pomiarów lub przydatne do wykorzystania w przyszłości. Pomiary były prowadzone przy użyciu GPS-ów geodezyjnych, które pozwalają na pomiar różnicowy względem kilku równocześnie rozstawionych odbiorników. Dokładność wykonanych pomiarów zawiera się w przedziale 2÷20 mm. Tym samym lokalizacja otworów Lamprechtsofen została określona z najlepszą dokładności spośród największych systemów jaskiniowych na świecie. Deniwelacja Systemu Lamprechtsofen została zweryfikowana i wynosi 1727 m. Najniższy punkt w jaskini znajduje się 11 m poniżej dolnego otworu Lamprechtsofen, a najwyższy to górny otwór jaskini CL-3 (PL95/1).
W tym roku działalność eksploracyjna była prowadzona w Systemie Lamprechtsofen od otworu PL92/2 i najwyższego otworu CL-3. Eksploracja od strony jaskini PL92/2 prowadzona była w oparciu o biwak zorganizowany tak jak w poprzednim roku na głębokości 400 m w stosunku do tego otworu. Biwak jest bardzo wygodny mimo dużego przewiewu w galeriach, a po zeszłorocznych udogodnieniach i konstrukcji kamiennych stołów oraz krzeseł można wygodnie zjeść nie przeszkadzając śpiącym w hamakach na górnym pięterku. W czasie trwania akcji biwakowych, w ciągu za Galerią z Wąwozem, prowadzącym na południe udało się skartować 155 m, a eksploracja została zatrzymana przed kolejnym zawaliskiem możliwym do pokonania z bardzo silnym przewiewem powietrza. Ciąg był eksplorowany w zeszłym roku, a jedna ze szczelin doprowadziła do „Sali 45”, gdzie znaleźliśmy połączenie z jaskinią CL-3. Kontynuowana była również eksploracja Kominów do Elki C, odkrytych w 2001 roku, gdzie po przejściu w górę systemu szczelin udało się dotrzeć do pochylni opadającej w dół, kontynuującej się na południe. Pochylnia jest usytuowana w ciekawym miejscu w jaskini, a jej kontynuacja może prowadzić na południowy wschód, co dałoby szanse wejścia pod nierozpoznaną jeszcze część masywu. W jaskini prowadzony był również ponowny pomiar znanych ciągów nowoczesnymi technikami z użyciem dalmierzy laserowych i palmtopów, co pozwoliło zweryfikować część starych pomiarów. Przy eksploracji kierunkowej prowadzonej aktualnie w masywie, dokładny ciąg pomiarowy jest kluczowym elementem.
Eksploracja w najbardziej wysuniętych na południe partiach jaskini CL-3 pozwoliła na sprawdzenie rejonu, gdzie można w przyszłości liczyć na zbliżenie korytarzy Systemu Lamprechtsofen do grani ograniczającej masyw od południa. Eksplorowane były ciągi w Galerii Osobliwości i górne piętra nad Gangiem Małysza.
W jaskini Furkaschacht, korek lodowy, który uniemożliwiał wejście do dalszych partii jaskini od 2006 roku roztopił się. W jaskini udało się przeprowadzić wymianę oporęczowania do głębokości ok. 220 m i wykonać ponowne kartowanie ciągu głównego do głębokości 180 m. Jaskinia, jako najwyżej położona w masywie dająca perspektywy połączenia w przyszłości z Jaskinią Lamprechtsofen jest ciekawym celem na kolejne lata. Za ciasnym meandrem czeka niezjechana studnia około 30 m głębokości.
Podczas wyprawy prowadzona była również eksploracja jaskini Festung Schacht, której otwór położony jest na grani ograniczającej kocioł Nebelsbergkar od zachodu, pod wierzchołkiem Schafspitze na wysokości 2424 m. Otwór został odkryty w czasie ubiegłorocznej wyprawy, lecz ze względu na skomplikowane dojście, eksploracja postępuje powoli. Na dojściu do jaskini trzeba pokonać długi osypujący się piarg, potem przejść granią miejscami zaporęczowaną. Dotarcie do otworu w złą pogodę nie należałoby do najprzyjemniejszych. Jaskinia znajduje się rejonie w którym nie są znane żadne głębsze studnie, a jej bliskość od grani jest interesująca ze względu na jej powstanie. Jaskinia została skartowana do głębokości 117 m, na której kończy się ciasnymi szczelinami. W studni powyżej znajdują się okna prowadzące do równoległych studni dających perspektywę dalszej eksploracji. W jaskini występuje silny ciąg powietrza.
W sumie w trakcie wyprawy zostało wyeksplorowane i skartowane 677 m w tym 529 m w Systemie Lamprechtsofen. Tym samym system Lamprechtsofen osiągnął długość około 60,5 km.
Plany na przyszły rok to przede wszystkim eksploracja w Systemie Lamprechtsofen od strony jaskini PL92/2, Furkaschacht, eksploracja powierzchniowa i sprawdzenie równoległych studni w Festung Schacht.
Poniżej tekstu w zakładce "Galeria" wiecej zdjęć.
Także poniżej w zakładce "Linki" - Film przedstawiający historię eksploracji jaskini Lamprechtsofen.
Relacja geodetów na stronie Fecebook'a Wydziału Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska AGH z dnia: 6 sierpnia 2019, 16 sierpnia 2019
Termin: 03.08.2019-25.08.2019
Uczestnicy:
Andrzej Ciszewski KKTJ - kierownik
Michał Ciszewski KKTJ
Marcin Czart KKTJ
Michael Gizler KKTJ
Agata Klewar KKTJ
Marcin Kubarek KKTJ
Henryk Nowacki KKTJ
Andrzej Porębski Speleoklub Dąbrowa Górnicza
Włodzimierz Porębski KKTJ
Tomasz Snopkiewicz KKTJ
Łukasz Stankowski KKTJ
Wiesław Wilk KKTJ
Łukasz Wolak Sądecki Klub Taternictwa Jaskiniowego
Kinga Woźniak Sądecki Klub Taternictwa Jaskiniowego
Ewa Wójcik KKTJ
Bogusław Wypych Sądecki Klub Taternictwa Jaskiniowego
Paweł Ćwiąkała AGH - geodeta
Edyta Puniach AGH - geodeta
Mateusz Jabłoński AGH - geodeta
Autorzy tekstu:
Andrzej Ciszewski - kierownik wyprawy
Michał Ciszewski
6217